Патрыятычнае выхаванне падрастаючага пакалення-адна з самых актуальных задач нашага часу. Велізарныя змены адбыліся ў нашай краіне за апошнія гады. Гэта тычыцца маральных каштоўнасцяў, адносіны да падзей нашай гісторыі. У дзяцей скажоныя ўяўленні аб патрыятызме, дабрыні, велікадушнасці. Змянілася і стаўленне людзей да Радзімы. Калі раней мы пастаянна чулі і самі спявалі гімны сваёй краіны, то зараз пра яе кажуць у асноўным негатыўна. Сёння матэрыяльныя каштоўнасці дамінуюць над духоўнымі. Менавіта маральна-патрыятычнае выхаванне з'яўляецца адным з найважнейшых элементаў грамадскай свядомасці, менавіта ў гэтым аснова жыццяздольнасці любога грамадства і дзяржавы, пераемнасці пакаленняў.
Фарміраванне асобы старэйшага дашкольніка немагчыма без выхавання з дзіцячых гадоў павагі да духоўных каштоўнасцяў.
Маральна-патрыятычнае выхаванне можна назваць адным з самых складаных напрамкаў па шэрагу прычын:
* асаблівасці дашкольнага ўзросту,
* шматаспектнасць паняцця "патрыятызм" у сучасным свеце,
* адсутнасць канцэпцыі, тэарэтычных і метадычных распрацовак (характэрнай асаблівасцю многіх даследаванняў з'яўляецца зварот толькі да асобных аспектах праблемы).
Выхаванне патрыятычных пачуццяў у дзяцей дашкольнага ўзросту-адна з задач маральнага выхавання, якая ўключае ў сябе выхаванне любові да блізкіх людзей, да дзіцячага садка, да роднага горада і да роднай краіны.
Патрыятычныя пачуцці закладваюцца ў працэсе жыцця і быцця чалавека, які знаходзіцца ў рамках канкрэтнай сацыякультурнай асяроддзя. Людзі з моманту нараджэння інстынктыўна, натуральна і непрыкметна прывыкаюць да навакольнага іх асяроддзі, прыродзе і культуры сваёй краіны, да побыту свайго народа.
Варта ўлічваць, што дашкольнік успрымае навакольнае яго рэчаіснасць эмацыйна, таму патрыятычныя пачуцці да роднага пасёлка, да роднай краіны ў яго выяўляюцца ў пачуцці захаплення сваім горадам, сваёй краінай. Такія пачуцці не могуць паўстаць пасля некалькіх заняткаў. Гэта вынік працяглага, сістэматычнага і мэтанакіраванага ўздзеяння на дзіця. Выхаванне дзяцей ажыццяўляецца штосекундна, на занятках, мерапрыемствах, святах, у гульні і ў побыце. Праца будуецца такім чынам, каб яна праходзіла праз сэрца кожнага выхаванца дзіцячага саду. Каханне маленькага дзіцяці-дашкольніка да Радзімы пачынаецца з адносін да самым блізкім людзям – бацьку, маці, дзядулі, бабулі, з любові да свайго дома, вуліцы, на якой ён жыве, дзіцячаму садзе, горадзе.
Сістэма адукацыі заклікана забяспечыць выхаванне патрыётаў Беларусі, грамадзян прававога дэмакратычнай, сацыяльнай дзяржавы, якія паважаюць правы і свабоды асобы, якія валодаюць высокай маральнасцю і выяўляюць нацыянальную і рэлігійную цярпімасць. Рэалізацыя такой сістэмы немагчымая без ведання традыцый сваёй Радзімы, свайго краю.
Дашкольны ўзрост – важнейшы перыяд станаўлення асобы, калі закладваюцца перадумовы грамадзянскіх якасцяў, развіваюцца ўяўленні дзяцей аб чалавеку, грамадстве і культуры. Базавым этапам фарміравання ў дзяцей любові да Радзімы з'яўляецца назапашванне імі сацыяльнага вопыту жыцця ў сваім пасёлку, засваенне прынятых у ім нормаў паводзін, узаемаадносін, далучэнне да міру яго культуры.
Фарміраванне любові да Радзімы пачынаецца з ранняга дзяцінства, з малюнка ў чытанцы, песні мамы, таго кутка, дзе дзеці жывуць.
В. А. Сухамлінскі казаў: "нельга абудзіць пачуццё Радзімы без успрымання і перажыванні навакольнага свету. Хай у сэрцы малога на ўсё жыццё застануцца ўспаміны пра маленькага кутку далёкага дзяцінства. Хай з гэтым кутком звязваецца вобраз вялікай Радзімы"»
разгарнуць » / « згарнуць